Эремчеге, бавырсагы белән
Сугыш кырын үткән кадерлемнең
Медальләре чыңлый түшендә.
Сөйли-сөйли дә ул, эх-ма, диеп,
Тылда кичкән газап-михнәтләрен
Сөйләп китә калса дәү әни.
Чын ялвара иде, без күргәнне,
Ходай, балаларга бирмә, дип.
Олы җанлы, изге иде алар,
Ни күрсә дә алар бу тормышта,
Якты кыйблаларын җуймады.
Дәү әнинең йөзе – алсу алма,
Кайтып җитәр инде балалар.
Ихатага төтен исе җәелә -
Бал кортларын карый дәү әти.
Юкә балы тәмен тоялмассың,
“Туры акылың алдан йөрсен, балам,
Акыллылар була бәхетле.”-
Дәү әниләр әйткән шушы сүзләр
Берчә йомшак, берчә нык иде.
“ Бу тормышлар җиңел түгел, кызым,
Дулкыннарда калма коллыкта.”-
Дәү әтиләр биргән шушы акыл
Наказ булып яңгырый колакта.
Бакый дөнья инде алар йорты,
Күрешүнең юк ла җайлары.
Әмма һәрбер тормыш мизгелемдә
Гаиләмә берәр шатлык килсә,
Колачларын җәеп, шат елмаеп,
Кырысланса күңелем, бу тормышның
Минем өчен ихлас хафаланып,