Хәмер колы – шайтан колы

Аллаһы Тәгалә безнең бары­быз­ның да сау-сәламәт һәм бәхетле булуыбыз өчен дөньяда барысын да кылган. Кайбер кешеләр кайвакыт сорау бирәләр: «Ә ни өчен соң Аллаһы Тәгалә ул тыелган нәрсәләрне бар кылган һәм хәмернең дә булуына юл куйган? Аллаһ теләмәсә, хәмер булмас иде бит». Чыннан да, әгәр Раббыбыз теләмәсә, хәмернең җирдә әсәре дә булмас иде. Әмма шул ук вакытта без Раббыбызның күп­ме нигъмәтләреннән мәхрүм калыр идек.

Бүгенге көндә без нинди гаҗәеп фән үсеше чорында яшибез. Өй­ләребез утынсыз җылына, су кергән һәм чыккан, җирдә йөри торган, һавада оча торган, суда йөзә торган транспортларыбыз бар. Элекке заманда бабаларыбыз айлар буе йөргән юлларны без бер-ике сәгать өчендә йөреп чыга алабыз. Шифаханәләрдә нинди генә авыруларны дәваламыйлар, төрле операцияләр ясыйлар. Ә бит бу эшләрнең күбесендә төрле составтагы спирт кулланыла. Шуңа да хәмернең (спиртның) файдасын без бүгенге көндә фән өл­кәсендәге кулланышларда кү­рәбез. Әмма Аллаһы Тәгалә хәмерне безгә карыныбызга кабул итәргә тыйды.

Хәтта безнең тәнебез үзенә кирәк кадәр микъдардә спиртны үзе булдыра. Артыгы тәнебезгә зарар китерә, акылыбызны томалый һәм төрле җи­наятьләргә этәрә.

Бүгенге көндә Раббыбызның аятьләренә игътибар итмичә хә­мер кулланган кешеләрдән кил­гән зарарны бит санап бетергесез. Хәмер эчү сәбәпле күпме янгыннар чыга, ул янгыннарда әти-әниләре белән бергә яшь балаларның да һәлак булганнарын еш ишетәбез. Күпме юл фа­җигаләре теркәлә, сугышулар, кеше кыйнаулар, кеше үтерүләр, көч­ләү­ләр – күбесе бит исерек килеш эш­ләнә.

Дөньяга зәгыйфь балалар туа, алар әти-әниләренең хәмер эчү­ләре аркасында гомерләре буе авыру булып яши. Җитештерү өлкәләрендә дә исерек килеш эшләнгән күмпе ватык товарлар, яраксызга чыгарылган күпме җиһазлар бар. Ә иң куркынычы – хәмер бит безне Раббыбыздан ерагайта, йөрәгебезне каралта, акылыбыздан аера. Акыл – адәм баласына бирелгән иң олы нигъ­мәт­ләрнең берсе булып тора. Акыл белән без бүтән җан ия­лә­реннән аерылып торабыз. Ә хәмер безне шушы нигъмәттән мәхрүм итә. Аллаһы Тәгалә адәм баласына күркәм нәрсәләрне, игелекле гамәлләрне яратуны салган. Шуңа гөнаһлы гамәлләр адәм балаларына чиркангыч булып күренә. Иблис тә моны белә, безне гөнаһка этәрү җи­ңел түгел икәнен аңлый һәм безне юлдан яздыру өчен үзе­нең ко­ралларын куллана. Ул ко­рал­ларның берсе булып хә­мер тора. Әгәр иблис хә­мер­не эчерә алса, соңыннан без­нең белән курчак белән уйнаган шикелле уйнап, теләсә нинди гамәлләрен дә кылдыра ала.

Коръәни Кәримнең «Бәкара» сүрәсендә Аллаһ Раббыбыз әй­тә: «Аллаһу Тәгалә хак мөэ­мин­нәрнең хуҗасы, аларны бидегәт, хорафәт караң­гы­лыгыннан чыгарып, Коръ­ән, сөннәт яктылыгына кертер. Аллаһуга яки Коръән­гә ышанмаган һәм Коръән белән гамәл кылмаган кешеләрне шайтан юлы булган бидегәт, хора­фәт караңгылыгына кертер. Адашу караңгылыгында булган ке­ше­ләр – җәхәннәм уты әһел­ләре, алар анда мәңге калырлар» («Әл-Бәкара/Сыер», 2:257).

Хәмер кулланган кешеләрнең дә айлар буе айный алмыйча караңгылыкка һәм золымлыкка күчкәннәрен, көннән-көн йөзләре каралып, кешелек сыйфатларын югалтканнарын еш күреп яшибез. Ә ничек көрәшергә соң?

Тарих битләренә карасак, зур дәүләтләр дә хәмер белән көрә­шеп карадылар. Тик хәмер эчү барыбер киңрәк таралды һәм тамыр җәйде, хәтта хатын-кызлар, яшүсмерләр һәм балалар арасына да үтеп керде. Ә Пәй­гам­­бә­ребез (с.г.в.) га­рәп­ләрне хәмердән аеру өчен бер дирһәм дә тотмады, бер виноград агачын да кисмәде һәм һичкемне дә җәзага да тартмады. Әмма хәмерне судан да күбрәк эчкән гарәп халкын хәмердән аерды. Ничек Пәйгамбәребез (с.г.в.) бу эштә җиңүче булды? Берсүзсез, Аллаһның ярдәме вә Аның ка­раң­гылыктан нурга чыгаручы дине белән. Хәмергә һәм бүтән зарарлы нәрсәләргә каршы тору, алардан котылу һәм дәвалану чарасы – ул күңелләребезгә иман нуры кертү. Аллаһы Тәгаләне ярату, Аның әйткәннәрен үтәү һәм тыйганнарыннан тыелу безне мәңгелек бәхеткә китерүче гамәл булып тора. Хәдис: «Аракы эчкән кеше – шайтанга табынган кеше кебек».

Бүгенге көндә күп сәүдә­гәр­лә­ребезнең хәмер сатып, бөтен яшь­ләребезне бозып, үзләре бай һәм бәхетле яшәргә омтылуларын күрәбез. Бәлки беренче миз­гелдә ниндидер табышлар алсалар да, машиналар алып, зур йортлар корсалар да, көннәрдән бер көнне алар үзләре үк исерт­кән һәм хәмер эчүдә ярдәм иткән исерекләрдән бәла-каза һәм җә­фа күрүдән имин түгел.

Бу дөнья – безнең өчен бер сынау мәйданы. Ошбу дөньядагы сынауларыбызны, имтиханнарыбызны Аллаһ Раббыбыз җиңеллек белән үтәп, Ахирәттә мәңгелек нигъмәтләре бе­лән нигъмәтләнергә насыйп әй­лә­сә иде.

«Ислам нуры» гәзитеннән.