Ни чәчсәк, шуны урырбыз...

Кич җитсә, гармунчы егет гармунын уйнатып урамга чыга. Аңа ияреп, шау-гөр килеп клубка юл тотабыз. Барыбыз да балкып торабыз, шатбыз. Иң матур, бәхетле, бер кайгысыз чак! Тик нигәдер Чулпанның әнисе генә үз балаларын барыбыздан да өстен куярга яратты. Безнең белән аралашуларын ошатмады, һәрберебезнең гаебен табып кына торды. Янәсе, аның балалары открыткадагы артистларга тиң (элек бит шундый открыткалар саталар иде). Балалары чибәр, сүз дә юк. Чулпан да, аның эне-сеңелләре дә безнең белән әйбәт аралаша иде. Без дә, аларның әнисе сүзенә карамый, үз күреп, дус булып үстек. Үзләре юкта гына шаярып, «теге открыткалар» дип сөйләп ала идек, тик бер кабат та әйтеп үртәшүче булмады шикелле.

Менә шулай вакыт үткәне сизелми дә калды – үсеп, төр­лебез төрле якка таралыштык. Һәркемнең үз тормышы, үз узмышы, дигәндәй. Апамнар ерактан Яр-Чаллы шәһәренә күченеп кайткач, күреп хәл белеп кайтыйм, дип аларга юлландым. Урнашканнар, монда да бик матур итеп яшәп кит­кәннәр. Бер күрешү – бер гомер, дигәндәй, сөйләшеп сүз бет­мәде, әти-әни, туганнарны сагынып искә алдык. Ә бер көнне апам белән урамда йөргәндә теге «открытка» Чулпанны очраттык. Күземә күренәме әллә, дип торам – килеп кочак­лап алды. Мин дә яшь түгел, ул миңа караганда да картрак тоелды. Мин аңа ничек күренәм икән, дип уйлап куйдым. Хәл-әхвәл сораштык. «Сезне ир­тә­гә үк машинабыз белән кунакка килеп алабыз. Үз йортыбыз белән торабыз. Машинабыз иномарка», – диде ул. Ике кызы да зур эштә эшли икән. Тезеп китте, мактап туя алмый. Апам: «Ярар, ризык җитешсә, барырбыз», – диде. Мин исә, яшь­тәш­ләрчә төрттереп, килеп алсаң, барырбыз, дидем. Адресны, телефон номерларын язып алды. Хәтсез торгач, апалардан кайтып киттем – шалтыратучы да, килеп алучы да булмады. Ярар ла, кешедә кеше кайгысы мыни, дип уйладым.

Үзебезгә кайткач, Сиринә дус­тым килеп керде. Ул да еракта яши, сагынышканбыз. Ихлас­тан кочаклашып кү­рештек. Сөй­ләшә-сөйләшә чәй эчәбез. Мин апамнарның Яр-Чаллыга кү­че­нүләрен, аларга барып кайтканымны сөй­лә­дем. Зур яңалык сыман Чулпан белән күрешүем турында әйт­тем. Минем аның турында сөй­ләвемә һич аптырамады Сиринә. Тик, өен, машинасын сөйләдеме, кунакка килеп алам, дидеме, телефон номерыңны, адресыгызны язып алдымы, үзенекен бирмәдеме, ише сораулар яудыра башлады «Си­ри­нәәә, әллә син кү­рә­зә­че­гә әйләндеңме, элек андый сә­лә­тең юк иде бит», – дим рә­хәт­ләнеп көлә-көлә. «Юк, кү­рә­зәче түгел мин. Синең кебек беркатлы бер кеше генә. Минем улым гаиләсе белән шул шә­һәрдә яши. Елына әллә ничә барып кайтам. Кайчак Чулпанны күрәм. Күргән саен адресны, телефон номерын язып ала. Иртәгә үк машина белән килеп алам, дип сайрый. Ничә күрсәң дә шул сүзне сөйли. Бер тапкыр да шалтыратканы булмады, кая инде ул килеп алу. Үз адресын бирми, килерләр, дип куркадыр. Берсендә күрдем – лаякыл исерек, алпан-толпан атлап килә. Агыч артына качып калдым, ярый күрми үтеп китте», – диде Сиринә.

Мин телсез калдым – имәндә икән чикләвек. Гайбәт сөй­ләү – зур гөнаһ. Минем бу язмамны гайбәт итеп түгел, гыйбрәт итеп кабул итсәгез иде. Һәр­кемнең үз баласы үзенә газиз, кадерле. Чулпанның әни­се үзләрен өстен куеп, ба­ла­ла­рының дусларын кимсетеп ямьсез сүзләр сөйләде, га­мә­ле­нең ахырын аңлап җит­кер­мә­де. Әниләребез: «Алдагысын Аллах белә, ахыры имин булсын», – ди­гәндер. Сабыр ит­кән­нәр, тир­гәшеп ямь­сез­лә­неп йөр­мә­деләр. Шулай да кү­ңел­ләре нык рәнҗегәндер.

Фируза Бәдамшина.

Нефтекама.